kolorowe kredki...

... nie noszę ich w pudełeczku. niestety :)
pamiętam jak dziś kiedy je kupiłam. moje pierwsze i jedyne do tej pory jumbo kredki. długo o nich marzyłam, aż zrobiłam sobie prezent pewnego dnia. z okazji wizyty u takiej jednej ogórkowej dziewczyny. potem robiłam nimi projekty witraży na zaliczenia, a później jakoś tak zaczęły leżeć bezużytecznie i smutnieć. wiem byłam dla nich złą mamą. teraz jednak przeżywają swoją drugą młodość, zostały oficjalnie przekazane w ręce najmłodszego członka rodu. członkini raczej. i teraz codziennie robi się nimi pisiu pisiu. na razie tylko na kartkach, choć spodziewam się najlepszego - że ściany niedługo "pójdą w ruch". w końcu to będzie świadczyło o nieuchronnie zbliżającej się karierze artystycznej :D no i mimo, że to ściany w wynajętym mieszkaniu - a co tam. raz się jest dzieckiem. tylko szkoda będzie to wszystko zamalować. przynajmniej mi. przy okazji moge sie pochwalić pewną historią z dzieciństwa. ja oczywiście tego nie pamiętam, ale opowiadała mi mama. kiedy byłam całkiem malutka, mniejsza niż teraz nawet (Paweł mówi, że to niemożliwe, żebym była jeszcze mniejsza) to chowałam się za fotelem i malowałam sobie po ścianie. i pewnego dnia wymalowałam tak mamie nową, bardzo drogą czerwoną szminkę. :D koniec historii. ha. a teraz idę kończyć zdjęcia do animacji o plastiku. mam nadzieję, że w ogóle coś z tego wyjdzie choć zasypiam już prawie... dochodzi szósta zaraz Nadi wstanie. i nowy dzień... bez snu... bez jedzenia... picia... oj. zagalopowałam się. pa